Nigdziebądź, Neil Gaiman

Nigdziebądź, Neil Gaiman

Nigdziebądź jest kolejną książką Gaimana, która do mnie trafia. W ogóle ciężko jest mi pisać o poszczególnych pozycjach autora. Na pewno spróbuję się w całokształcie twórczości, kiedy przebrnę przez wszystkie powieści- na razie mam na koncie sześć książek. Możecie się więc spodziewać na blogu podsumowania twórczości i stylu, jak tylko uda mi się zdobyć wszystkie pozycje, bo nie mogę sobie odmówić ich na mojej półce.

Jest to powieść urban fantasy – akcja rozgrywa się w klimacie wielkomiejskim, w tym wypadku w Londynie, gdzie technika przeplata się z magią i nie ma ścisłej granicy. W każdej możecie wpaść w szczelinę. Powieść jest zaadaptowana na podstawie scenariusza serialu telewizyjnego o tym samym tytule. Producenci wycięli tak wiele scen i dialogów , adaptując scenariusz, że autora rozbolało serducho. Ja też, oglądając film, mówię: to nie tak. Gaiman mówił, po wycięciu kolejnej sceny, przywrócę ją w powieści. I całe szczęście.

Pod ulicami Londynu leży świat, o którym ludziom nawet się nie śniło.

Kiedy Richard Mayhew pomaga znalezionej na ulicy rannej dziewczynie, jego nudne życie w mgnieniu oka zmienia się nie do poznania. Dziewczyna ma na imię Drzwi, ucieka przed dwoma zabójcami w czarnych garniturach i pochodzi z Londynu Pod. Zwykły odruch litości poprowadzi Richarda w miejsce pełne potworów i aniołów, gdzie w labiryncie mieszka Bestia, a stary Hrabia urządził sobie dwór w pociągu metra. Wszystko to jest dziwnie znajome, a przecież kompletnie obce…

Na początku poznajemy Richarda – do bólu normalnego Londyńczyka, z trollami rozstawionymi na biurku w pracy, zaręczonego z boleśnie piękną narzeczoną, która w weekendy ciąga go po galeriach sztuki i stara się zrobić z niego człowieka na poziomie. I która zrywa zaręczyny, kiedy Richard pomaga nieznajomej, rannej dziewczynie na ulicy.

W tym momencie życie Richarda można określić każdym epitetem z wyjątkiem normalne. Przynajmniej z perspektywy mieszkańców Londynu Nad. Po tym jak pomógł nieznajomej, okazuje się, że nikt go nie dostrzega. Staje się jakby transparentny. Nieznajomi wprowadzają się do jego mieszkania, jego biurko w pracy zostaje wyniesione, a karty bankowe unieważnione. Istnienie Richarda zostaje wymazane.

Wiem, że to osobiste pytanie, ale czy jesteś może chory na umyśle?

Od tej pory Richard porusza się po Londynie Pod razem z Drzwi, którą uratował i markizem de Carabas. Gaiman prezentuje nam ciekawy przekrój alternatywnego Londynu Pod, który styka się z Londynem Nad. I cały wachlarz bohaterów od dziewczyny potrafiącej otworzyć każde drzwi po zwichrowanego anioła.

I dwie karykaturalne postacie płatnych zabójców: pana Croupa i Vandemara o specyficznym humorze i manierach. Za opłatą zabiją, rozczłonkują, będą torturować delikwenta każdym możliwym narzędziem- każdym nadającym się do tego, posługują się w sposób mistrzowski. Pan Croup lubuje się w słowach, a Pan Vandemar jest zawsze głodny. W szczególny sposób. Obydwaj poruszają się po różnych okresach czasu, przyjmując rozmaite zlecenia. Odznaczają się też specyficznym humorem, który jest więcej niż czarny. Pochłania każdy kolor i wszystko wokół siebie. Nawet mistrz riposty by sobie z nim nie poradził.

Moje serce zaskarbił sobie z kolei markiz de Carabas, postać odziana w długi płaszcz koloru mokrego asfaltu z trzydziestoma kieszeniami, który stworzył siebie od podstaw. Arogancki, szarmancki, wygadany, łachmyta, złodziej, handlarz przysług. Wytrawny gracz, który robi z siebie bardziej czarną postać niż jest. Nie, z pewnością nie jest bały. Przyzwoicie szary.

Gaiman pokazał co się dzieje z ludźmi, którzy wpadają w szczeliny. Jak to jest, kiedy traci się wszystko, nawet swoją tożsamość i trzeba zaczynać od zera, starając się zaadaptować i do czegoś dojść. Albo przynajmniej uchować się przy życiu.

Nie pisze o rzeczach nowych, ale o takich, do których jesteśmy w literaturze i życiu przyzwyczajeni i On czyni je nowymi.