Serce Meduzy, All Benjamin

Serce Meduzy, All Benjamin 

Serce Meduzy to jedna z tych książek, której zapragnęłam jeszcze zanim cokolwiek o niej wiedziałam. Ta okładka w pastelowych barwach, ta wielka zwiewna meduza i siedząca na niej dziewczynka. Jako, że nie posiadam rzeczy w pastelowych barwach, książki zapragnęłam całym sercem w jej delikatności.

Czasem, gdy czujemy się bezgranicznie samotni, świat w magiczny sposób się na nas otwiera.

Moja przyjaźń z Franny zakończyła się najgorzej, jak to możliwe. Gdybym tylko wiedziała, , przeprosiłabym ją za to, co się między nami wydarzyło. A przynajmniej bym się z nią pożegnała. Czasem jednak nie wiadomo, jaka jest różnica między tym, że coś się rozpoczyna od nowa, a tym, że coś kończy się bezpowrotnie. Teraz było już za późno, żeby cokolwiek zmienić.

A jeśli mogę coś z tym zrobić? Dowieść, że w historii Franny jest prawdziwy winowajca? I że jest on gorszy ode mnie?

Niezwykła opowieść o życiu i śmierci, zdumiewającej złożoności wszechświata oraz o tym, że miłość i nadzieja są tuż obok nas.

Historia, choć prosta, jest fascynująca. Hipnotyzująca. Podzielona na część podług etapów badania naukowego doskonale odzwierciedla sposób w jaki główny bohaterka postrzega świat. Sama narracja, prowadzona w drugiej osobie jest nietypowa – bohaterka zwraca się do swojej zmarłej  przyjaciółki. 

Książka porusza temat niełatwy, bo temat śmierci, ale przedstawia go w bardzo przystępny i głęboki sposób. Poniekąd mam wrażenie, że uproszczona albo po prostu inna perspektywa postrzegania śmierci przez dzieci jest bardziej celna niż u dorosłych. Zawsze czytam te książki ze smutną refleksją i podziwem. Dzieci nie boją się końca, nie stosują uników i kruchych fasad tłumaczeń. Dzieci chcą wiedzieć dlaczego. Po prostu.

To też robi Zuza, główna bohaterka. Docieka przyczyny śmierci swojej przyjaciółki, nie mogąc pogodzić się z tym, że dziewczynka, która dobrze pływała, utonęła. Owładnie nią obsesyjne poszukiwanie informacji na temat meduz(które obwinia o śmierć przyjaciółki) oraz badaczy, którzy się nimi zajmują.

Dodatkowo Zuza jest outsiderem w pełnym tego słowa znaczeniu i dorastającym dzieckiem ze szczególną wrażliwością, bowiem nie rozumie delikatnego gruntu relacji społecznych. Dla niej świat przypomina badanie. Jest pochłonięta wyszukiwaniem nowych faktów i ciekawostek i zatraca się w tym, przez co jest obiektem kpin wśród uczniów. Jednocześnie pragnie ich przekonać, że  świat ma im do przekazania coś więcej, że warto zwrócić uwagę na pewne rzeczy i zainteresować się niektórymi problemami. Ze swoim analitycznym podejściem, Zuza postanawia nie wypowiadać słów, które nie mają znaczenia i od chwili śmierci przyjaciółki milknie. Odzywa się, kiedy jest to absolutnie konieczne lub gdy ma coś ważnego do przekazania. Inteligenta introwertyczka, której świat wewnętrzy pozornie prosty – bo przecież logiczny – przytłacza. Zuzy po prostu nie da się nie lubić.

Wszyscy myślą, że nie chcę z nikim rozmawiać. A to nie tak - po prostu chodzi o niewypełnianie świata słowami, których się w sobie nie ma. (...) I jest to lepsze niż rozmowy o niczym, których się ode mnie oczekuje.”

Serce Meduzy cieszy narracją i stylem. Nie ma tu wartkich akcji, ale emocjonalna karuzela, bohaterowie, układ książki i niejednostajna narracja pozwalają bez reszty wciągnąć się w lekturę, mimo, że poruszona zostaje kwestia śmierci. Książkę czyta się na raz. Ewentualnie dwa.

Jest to  wielopłaszczyznowa powieść, którą można odczytywać na kilka poziomów i zależnie od interpretacji. Wiele rzeczy pozostawia otwartych, co jest furtką potrzebną przy tematyce tego typu.

Powieść traktuje o bólu, stracie, żałobie, pogodzeniu się ze śmiercią, przyjaźni, poszukiwaniu sensu i odkrywaniu – siebie i życia. To opowieść o dorastaniu, marzeniach, akceptacji i wsparciu najbliższych. Abstrahując od perspektywy(wieku bohaterki) pozycja z pewnością nie jest zarezerwowana dla młodszych czytelników. Młodsi i starsi wyniosą z niej może różne przemyślenia, a może nic ona nie wniesie do ich światopoglądu. Tak też może być. Ale osobiście uważam, że właśnie najwięcej czerpiemy właśnie z takich książek. Prostych i łatwych w treści. Ale czy w odbiorze?

Fascynujący debiut. Wyjątkowa książka.