Dachołazy, Katherine Rundell

Tytył: Dachołazy

Autor: Katherine Rundell

Wydawnictwo: Poradnia K

Rok wydania: 2017

Liczba stron:  264                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                       

Czasem, kiedy ludzie mnie denerwują i mam szczerą nadzieję, że jak otworzę drzwi, to świat szlag trafi i zniknie w cholerę, to trafiam na taką książkę jak Dachołazy i myślę sobie: A może to jednak nie jest takie złe? Bo to taka książka, która czyni świat i ludzi trochę ładniejszymi, niezależnie od nastroju.

Wyobraźcie sobie obdarzoną głosem noc. Albo pomyślcie, jakby to było, gdyby światło księżyca umiało mówić , czy gdyby atrament miał struny głosowe.

Sophie jest sierotą, ocalałą po katastrofie statku. Dryfująca po kanale La Manchce w futerale od wiolonczeli, zostaje przygarnięta przez ekscentrycznego naukowca, Charlesa. Opiekunka społeczna nie docenia jednak oddania i formy jego uczuć wobec wychowanki i kiedy Sophie kończy dwanaście lat, bezwzględnie nakazuje umieszczenie jej w sierocińcu. Nie chcąc się ze sobą rozstać, wyruszają do Paryża- na poszukiwania matki Sophie, ponieważ dziewczyna upiera się, że ocalała z katastrofy. Uzbrojeni w skromny bagaż i pełni nadziei, kierują się adresem umieszczonym na wiolonczeli. Czy intuicja jej nie zawodzi i matce faktycznie udało się przeżyć? Kim są dachołazy i czy pomogą jej w poszukiwaniach?

Mało jadł, rzadko sypiał i nie uśmiechał się tak często jak inni ludzie. Ale tam, gdzie inni mieli płuca, on miał życzliwość, a uprzejmość skapywała mu z palców. Jeśli szedł ulicą i czytał książkę, skutkiem czego wpadał na latarnię, przepraszał i sprawdzał, czy latarni nic się nie stało.

Charles dał Sophie coś więcej niż imię i miejsce zamieszkania. Obdarzył ją bezwarunkową akceptacją i miłością. Zbudował jej świat na lekturach Szekspira, naukowym zainteresowaniu i przeświadczeniu, że nigdy nie można przekreślać możliwego. Oderwany od przyziemnych spraw i stojący ością społecznemu obyciu, szybko ściągnął na siebie dezaprobatę opiekunki społecznej. Uchodziło mu to płazem, dopóki Sophie była na tyle mała, że mogła jeść z okładek klasycznych książek, chodzić brudna po mieście, i o zgrozo, chodzić w spodniach! Znająca większość stolic, ale nie potrafiąca odróżnić koszuli damskiej od męskiej, jawiła się jako porażka w oczach dystyngowanych angielskich dam.

Ma błyszczące buty i błyszczące oczy. Tak jest dostatecznie elegancko.

Postacie są wykreowane w ten sposób, że od razu wiadomo, kogo obdarzymy sympatią, a kogo nie i… nie przeszkadza to w lubieniu ich całym sobą. Żywi, dynamiczni i inteligentni . Rundell stworzyła bohaterów, którzy rozumieją, że niekoniecznie coś, co jest powszechnie uznawane i praktykowane, jest prawidłowe. Postacie tak swobodne w swoich dziwactwach, że to cała reszta wydaje się nie na miejscu.  Cały wywód filozofującego bohatera i monologi o prawidłowościach świata zamyka w celnych uwagach cynicznego Charlesa… bardzo subtelnie i nie mniej trafnie. Zredukowała to co ważne do samej esencji.

Ta książka nie zmieni świata ani ludzi. Ale uczyni ich troszeczkę bardziej pięknymi i może odrobinę lepszymi. Mamy tu książkę dla młodych i nie tylko w najlepszym wydaniu. Akcja i tempo są odpowiednio wyważone i zmieniają się, jak odległości pomiędzy dachami paryskich budynków.

To opowieść pełna otwartości na świat, podstawowego uczucia, cynizmu w eleganckim wydaniu i obdartej przyjaźni. To opowieść o tym, że można być szczęśliwym, nie będąc takim jak inni. Czasem wystarczy stworzyć tylko własne miejsce i nie przekreślać możliwego. Pełna najważniejszych rzeczy w mistrzowskiej oprawie- opowiedzianych prostymi słowami.

W końcu, to jedna z najlepszych książek, jakie przeczytałam w tym roku. Po lekturze mam nadzieję, że po otwarciu drzwi świat jednak będzie na mnie czekał.

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu