Smutna dziewczyna oraz inne opowiadania, Barbara Mikulska

Tytuł: Smutna dziewczyna oraz inne opowiadania

Autor: Barbara Mikulska

Wydawnictwo: Alegoria

Rok wydania: 2018

Liczba stron: 277

Z opowiadaniami to jest tak, że rzadko mogę powiedzieć o jakimś zbiorze, że naprawdę mi się podoba; w każdym są historie lepsze i gorsze, które zwykle dają przeciętną albo niezłą całość. O zbiorze Barbary Mikulskiej powiedziałabym, że jest przeciętny.

I za dużo w człowieku demonów się zagnieździło. Sami ze sobą nie umiemy dojść do ładu.

Zbiór zawiera trzynaście opowiadań i próżno szukać w nich ciągłości tematycznej. Wspólnym pierwiastkiem jest jedynie przynależność do fantastyki, a ta długa i szeroka, co udowodniła autorka, prezentując naprawdę bogaty przekrój tematyczny. Od dosyć standardowych schematów i motywów jak wilkołaki, bajka na opak czy magia znajdziemy też kilka nowatorskich pomysłów jak Wampmisie czy opowiadanie o tatuażach. Także każdy fan fantastyki rozpozna tu znajome chwyty i z dużym prawdopodobieństwem znajdzie coś dla siebie wśród szerokiego spektrum tematycznego.

Kiedyś takie jak ja palili na stosie! Na szczęście dla mnie te czasy już minęły.

Najbardziej do gustu przypadły mi opowiadania z motywem czarów, te baśniowe i klimatyczne. Oprócz nich jedno szczególnie mi się spodobało: o mężczyźnie, który za pomocą tatuażu upodabniał się do tygrysa. Zdarzyło się jedno, które nazwałabym pięknym w jego prostocie. Ale były też takie, które były zbyt zagmatwane, momentami niezrozumiałe albo nazbyt schematyczne i przez te zwyczajnie przebrnęłam. Myślę, że dwa, trzy możnaby wywalić z korzyścią dla całości.

Nie powiem, żebym męczyła się przy lekturze. Widać, że autorka starała się dopracować wszystko od początku do końca i wypieścić tekst do granic i odnoszę wrażenie… że go przepracowała. W pisaniu musi być odczuwalne pewne niedbalstwo. Zawadiackie lekceważenie, charakteryzujące łatwość. Tutaj zabrakło tej swobody słowotwórczej. Formalnie nie można powiedzieć, że coś ze stylem jest nie tak. Jest dobry punkt po punkcie. Brakuje mu tylko lekkości. Widać to szczególnie  w dialogach, które są mało spontaniczne i brakuje im pewnej swobody, plecenia trzy po trzy. Cóż, niektórzy tworzą światy za pstryknięciem palców, inni wznoszą je mozolnie kamień po kamieniu.

Im bardziej jej nie lubimy, tym robi się gorsza i brzydsza.

Myślę, że spokojnie możecie dać szansę autorce i temu zbiorowi. Nie są to początki z tych, które dając przyjemność pisania, odbierają przyjemność czytania. Barbara Mikulska stawia pierwsze kroki dosyć pewnie, po prostu trzeba pamiętać o tym, że może i nie zdarła kolan, ale nadal zdarza jej chwiać. Z dużym prawdopodobieństwem znajdziecie tu historię, która przypadnie wam do gustu, musicie tylko podejść do nich z pewną wyrozumiałością. Nie mniej jednak, jeżeli ogólnie nie przepadacie za zbiorami opowiadań, a sięgając po nie wybieracie najwyższą półkę,  proponowałabym wybrać coś innego.

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu