O miłości, Charles Bukowski

Autor: Charles Bukowski

Tytuł: O miłości

Wydawnictwo: Noir sur blanc

Rok wydania: 2018

Liczba stron: 214

moje związki trwają średnio

dwa i pół roku.

Dotychczasowe spotkania z Bukowskim rysują się w mojej pamięci grubymi, zamaszystymi krechami. I zastanawiałam się, jak, do licha, będą wyglądały wiersze w jego wykonaniu? Tak samo jak proza, moi drodzy. Zostawcie na chwilę Mleko i miód oraz inne podobne twory i chwyćcie ,,O miłości’’ Bukowskiego.

Ci z was, którym znana jest jego proza, zapewne kojarzą jego alter ego. Henry Chinasky- hazardzista, alkoholik, babiarz. I pisarz. Odnoszę wrażenie, że w tych wierszach jest jeszcze więcej Bukowskiego. Że udało mu się jeszcze coś tam upchnąć. Coś przemycić.

Wiersze to coś bardziej intymnego i osobistego. Czy szczerego… nie wiem czy Bukowskiemu można w którymś momencie zarzucić brak szczerości.  Ale z pewnością są dobre. Niskie z krytycznym stosunkiem do świata i siebie. Celne i spostrzegawcze jak zwykle, być może dla niektórych zbyt celne.

wszystkie kobiety wszystkie

kobiety wszystkie

sypialnie

dywany

fotografie

zasłony, to

trochę jak kościół tyle

ze chwilami słychać

śmiech

Dostajemy zbiór z wierszami ,,o miłości’’, ale nadal jest ordynarnie, nieraz chamsko i momentami pięknie. Nie mówcie, że czytając Bukowskiego nie odnajdujecie tych fragmentów. Dzieciaka czytającego klasykę przy latarce, który przebija się przez cynicznego mężczyznę z robotniczych dzielnic wielkiego miasta, który nade wszystko upodobał sobie literaturę. Bukowski rozumie dogłębnie ludzką naturę i wywleka ją na wierzch, mówiąc: patrz. ,,O miłości’’ jest właśnie takie.

Bezpruderyjnie opowiada o cielesności, chropowato i zgrzytająco o związkach. Ale wśród tego rozgardiaszu znajduje się miejsce, żeby dwa ciała dopasowały się do siebie i splotły się na moment. Bukowski obdarł w swoich utworach miłość z wszelkich ozdobników, w które zawzięcie ją ubieramy i zostawił ją gołą i bezradną, biorąc ja w ramiona na moment- tylko na tyle, żeby stanęła na nogach.

Pisze o swojej żonie, kochankach i córce. I wśród momentów o pieprzeniu, kurwieniu i leżeniu dupą do góry, pojawiają się przebłyski czułości. Widać je w chrapnięciach ukochanej kobiety czy dzikim spojrzeniu innej. Takie prozaiczne drobiazgi, które zawierają jednak największy ładunek emocjonalny. Są jeszcze wiersze do córki… Te są inne. Piękne od początku do końca. Widać w nich miłość, szacunek i zachwyt córką. Ojcowską dumę i troskę, okazywaną może kulawo, a może adekwatnie dla niego, ale niepodważalną. Te wiersze są przecinkami. Promienieją.

Znajdziemy też takie o pisaniu i samochodzie. Ten o pisaniu jest jednym z moich ulubionych, kiedy Bukowski pisze, że kobiety zawsze odchodziły, bo finalnie przeszkadzało im, że nom stop zajęty jest pisaniem. I że w końcu mógł pisać w spokoju, kiedy odchodziły.

nie wiem dlaczego ludzie myślą że wysiłek

i zapał

mają coś wspólnego z tworzeniem

Poświęćcie czas tej pozycji, jeżeli czujecie się na siłach. Na przyjęcie miłości trochę odstręczającej, wulgarnej i obrzydliwej. I ckliwej w swojej nagości. Jest cos ujmującego w przedstawieniu tego bez wszelkich upiększeń i wygładzeń, o które tak zabiegamy. Może nawet pociągającego.