Leah gubi rytm, Becky Albertalli

Tytuł: Leah gubi rytm

Autorka: Becky Albertalli

Wydawnictwo: We need Ya

Data wydania: 17 października 2018

Przykro mi, Simon, ale jesteś zbyt cenny. Gdybyś nie był gejem i w związku, totalnie bym za ciebie wyszła.

Becky Albertalli dała się poznać jako autorka lekkich, ale nie pozbawionych sensu młodzieżówek, które zgrabnie poruszają wrażliwe tematy. Rzeczy ważne wyciąga na wierzch, ale z kurtuazją, a nie z prostackim plaśnięciem. Tym razem powraca z powieścią, sequelem Simona oraz inni Homo Sapiens, w której poznajemy jego najbliższą przyjaciółkę. Czy i tym razem zbierze plon w sercach nastolatków?

Leah, najlepsza przyjaciółka Simona, zazwyczaj trafia we właściwe dźwięki jako perkusistka żeńskiego zespołu Emoji, ale w życiu często zdarza jej się zgubić rytm. Zgrana paczka z Creekwood zaczyna się rozpadać pod presją ostatniego roku i wyboru uniwersytetu, Leah nie wie co robić.  Na horyzoncie majaczy bal na zakończenie roku szkolnego, na który wcale nie ma ochoty i wybór uczelni.

Atmosfera w grupie staje się coraz bardziej napięta. Do tego Leah skrywa sekret o którym nikt nie wiem, nawet jest najlepszy przyjaciel, Simon. Dziewczyna wypada ze swojego rytmu, kiedy jej najbliżsi zaczynają się kłócić, a już zwłaszcza wtedy, kiedy orientuje się, że wobec jednej z osób kiełkuje w niej uczucie, na które wcześniej sobie nie pozwalała.

Czy Leah odnajdzie się w melodii o ostatnim roku szkoły, przyjaźni i pierwszej miłości?

To musi być najlepsze w byciu zakochanym – to uczucie, że ma się dom w czyjejś głowie.

Tym razem poznajemy historię z perspektywy mocno sarkastycznej, pesymistycznej i ,,zawsze na nie’’ Leah, która jest mocną przeciwwagą sympatycznego Simona. Charakter Leah jest mocny i niekiedy ciężki dla postronnych. Dziewczyna unosi się honorem, jest uparta i do bólu praktyczna. I czasem irytuje jak nic, kiedy po raz kolejny sobie czegoś odmawia albo nie chce gdzieś pójść z wydumanego powodu. Mimo wszystko budzi sympatię po wszystkich głupiutkich, przerysowanych bohaterkach. Cicha, utalentowana plastycznie, świadoma siebie przy jednoczesnym braku pewności. Ze swoim ciętym językiem i ironiczną manierą jest maksymalnie wypełnioną postacią

Bo ja jestem. Zadowolona. Szczęśliwa. Naprawdę. To trochę dziwne.

Autorka uderzyła w podobne tony jak w przypadku Simona i stworzyła niewybujały obraz nastolatków, który można przyjąć bez większej irytacji. Ugryzła temat zakończenia szkoły od dobrej strony, pokazując presję wyboru uczelni i napięcie jakie towarzyszy decyzji o przyjęciu. Drobne zazdrości o pozytywne decyzje kolegów, dylematy; troskę o finanse, obawę o odległość. Związki, które rozpadają się pod perspektywa odległości i takie, które nadal funkcjonują całkiem nieźle. Strach, entuzjazm, wsparcie rodziców.

Ponownie poruszyła też temat orientacji seksualnej w naturalny i nienatarczywy sposób. Zdecydowanie ma umiejętność mówienia swobodnie i sensownie na tematy, wokół których inni kluczą i dorabiają lukratywną otoczkę.  Mam tylko nadzieję, że nie poruszy tego samego tematu po raz kolejny, bo będzie to już przesyt. Trzeba podejść do niej z rezerwą, bo robi się schematycznie i chwilami irytująco za sprawą trudnego charakteru Leah.

Na razie jednak pisze lekko, przekonująco i chociaż jej bohaterom bliżej do nastolatków niż młodych dorosłych, to mimo tego, a może właśnie dzięki temu, wierzę, że wiele młodych osób odnajdzie tu cząstkę siebie i prawdopodobnie, będzie w stanie utożsamić się z problemami i być może bohaterami. Albertalli znowu trąca serca nastolatków.