Czarny Mag. Pierwszy rok, Rachel E. Carter

Przyznam szczerze, że motyw magii nie jest najbardziej porywającym mnie motywem z gatunku fantastyki. Aczkolwiek nie mogę wyzbyć się sentymentu do Harrego Pottera, któremu czasami uda się przeniknąć do moich aktualnych czytelniczych wyborów. Od czasu do czasu mam zwyczajnie ochotę poczytać o ciskaniu zaklęciami albo wymachiwaniu różdżkami. Nie trafiłam jeszcze na fantastykę z tym motywem, którą przyjęłabym z podobnym entuzjazmem co perypetie młodego czarodzieja. Ale jak z wykreowaniem magicznego świata poradziła sobie Carter?

Akademia w Jerarze słynie z wyśrubowanych oczekiwań. Co roku przyjmowanych jest do niej zaledwie piętnaścioro uczniów; po piątce do każdej z trzech frakcji, których szkoli się na magów. Chętnych jest jednak o wiele więcej. Mają rok, żeby udowodnić, że są najlepsi. Dziesięć miesięcy wytężonej nauki, katorżniczych treningów i pracy ponad siły. Riyah marzy o najbardziej niedostępnej i wymagającej frakcji bojowej. Czy jednak uda jej się sprostać wymaganiom mistrzów i stawić czoła uszczypliwemu księciu, który najwyraźniej znienawidził ją od pierwszej chwili?

,,Sędziowie wolą dostrzec w was wojowników, a nie żołnierzy(…)Żołnierze podążają za innymi na bitwę- słuchają rozkazów i dzielnie walczą.  Wojownik może zrobić to samo, ale jednocześnie jest dowódcą, niezależnym najemnikiem i strategiem.’’

Całość wykreowana jest oszczędnie, żeby nie powiedzieć, ubogo. Jedynym miejscem, w którym się obracamy jest akademia. Przez cały pierwszy tom idziemy równolegle tokiem nauki rekrutów, zapoznając się z morderczym programem pierwszego roku. Kandydatów jest wielu, bo co roku zbiera się ich ponad setka. Setka śmiałków z różnych warstw społecznych, licząca na dobrą płacę w zawodzie maga, prestiż oraz szacunek.  Niezależnie od tego czy wywodzą się z elity czy nizin wszyscy przechodzą przez te same karkołomne ćwiczenia, żeby sprostać horrendalnym wymaganiom i sprostać rygorystycznym zasadom. Przyszli magowie niezależnie od preferowanej frakcji muszą przyzwyczaić się do wyczerpujących treningów fizycznych, po których część z nich pada zemdlona i wyczerpana. Pomiędzy nauką historii, strategii i szerokiej wiedzy ogólnej muszą wyciszyć się wystarczająco, żeby nie rozpraszały ich ataki na zajęciach z medytacji i znaleźć siłę, żeby dzierżyć broń podczas wymyślnych ćwiczeń bojowych. Najbardziej elitarna z trzech szkół nie przyjmuje rekrutów z otwartymi ramionami. Podłe jadło, zakwaterowanie w koszarach, cisza nocna i antypatia mistrzów skutecznie doskwierają co bardziej zrezygnowanym i zawiedzionym. Bańka prestiżowej szkoły szybko pęka.

,,No cóż, wygląda na to, że wszyscy nadal tutaj jesteście. Z całych sił postaram się, by was do tego zniechęcić.’’

Na samym początku tworzy się przepaść między bogatymi uczniami, a ,,plebejuszami’’. Kandydaci z elity już od najmłodszych lat są angażowani w wyczerpujące ćwiczenia, mające przygotować ich na wstąpienie w mury akademii. Pozostali uczniowie muszą dwoić wysiłki, chcąc dogonić rówieśników, którzy wyprzedzają ich pracą o kilka lat i troić, jeżeli chcą wyjść przed szereg i zabłysnąć przed mentorami, którzy faworyzują bardziej obytych kandydatów.

Riyah i jej brat Alex zaczynają właśnie z takiej mniej uprzywilejowanej rodziny. Bez typowego treningu ani specjalnego przygotowania, liczą na to, że same zdolności wystarczą. Zwłaszcza Riyah, która w przeciwieństwie do bliźniaka, który wykazuje zdolności ukierunkowane na uzdrawianie, nie odkryła jeszcze swojego potencjału magicznego. Nie przeszkadza jej to jednak w podjęciu decyzji o wyborze frakcji, o którą toczy się najbardziej zacięta rywalizacja pozbawiona konwenansów uprzejmości. Zdeterminowana, żeby dostać się do piątki szczęśliwców… szybko traci zapał, kiedy przy początkowych zadaniach podwija jej się noga i równie szybko go odzyskuje. Te wahania nastrojów kompletnie mnie rozstrajały i zirytowały na tyle, że szybko znielubiłam główną bohaterkę. Riyah co prawda dąży cały czas do celu, ale powinna zachowywać się bardziej konsekwentnie. Na szczęście wraz z upływem czasu jej nastrój odrobinę krzepnie i stabilizuje się i nie dręczące ją rozterki nie są aż tak częste. Na korzyść tej postaci działa fakt, że nie wchodzi na scenę jako ,,genialny plebejusz i nie rozwala wszystkich dookoła’’. Bez wątpienia za sinusoidą nastrojów, kryje się też żelazna ambicja, wielkie marzenia i finalnie, niezłomna determinacja. Riyah należy dać szansę i wstrzymać się z oceną, bo to postać, która stopniowo zaciska zęby i prostuje plecy.

‘’To nie w porządku, że musiałam pracować podwójnie ciężko, ale jeśli bym tego nie robiła, w kolejnych miesiącach tylko zwiększyłaby się przepaść między nami.’’

Tutaj źródło magii jest wrodzone. Akademia jest odpowiedzialna za rozwijanie pewnych umiejętności i pokazanie studentom, jak mogą osiągnąć pełnię możliwości i dojść do szczytowego punktu swojej mocy. Każdy ma jednak wrodzony ,,potencjał’’, który kształtuje jego możliwości. Jest bazą decydującą o wysokości wybicia się. Riyah owy potencjał ma, ale w momencie trafienia do akademii jej plasuje się poniżej przeciętnego poziomu. To co udaje jej się osiągnąć zawdzięcza ciężkiej pracy i zaparciu, a i tak nie staje się nagle najlepszą z kandydatów, co uważam za jedyne słuszne rozwiązanie, inaczej chyba odłożyłabym tę książkę. Na uwagę i aprobatę zasługuje również fakt, że mentorzy pomimo przynależności do elity z racji swojej rangi, pomimo naturalnych uprzedzeń, potrafią się przez nie przebić i docenić utalentowanych, nisko urodzonych kandydatów.

Postać Riyah nie przypadła mi do gustu, aczkolwiek zarówno ona jak i reszta bohaterów została nakreślona bardzo wyraziście. Alex jest czarującym łamaczem dziewczęcych serc i preferuje wygodę i bezpieczeństwo w przeciwieństwie od swojej siostry. Ella, przyjaciółka Riyah jest silną, pewną siebie młodą kobietą, a książę Darren… Książę Darren jest sarkastyczny i pogardza wszystkimi dookoła, ale czasem z pod maski rozpieszczonego książątka wychyla się coś więcej. Młody władca pomimo niezwykle silnego daru magicznego nie uchyla się od ciężkiej pracy i… dwuznacznych sformułowań. Riyah miota się w uczuciach do księcia i nie potrafi określić czy chłopak jest jej życzliwy.

Jest to literatura młodzieżowa i najczęściej, niestety nie omija wątków miłosnych. Tutaj, na szkolnych korytarzach, nie mogło być inaczej. Styrani i narzekający kandydaci mają jeszcze siłę na amory i relacja love- hate, która tutaj kiełkuje…Nie. W przeważającej części wątki miłosne w młodzieżówkach i w ogóle wątki miłosne poprowadzone są w taki sposób, że psują mi przyjemność z lektury. Tego uczucia, które rodzi się tutaj, również nie ,,kupuję’’. Goniło mnie ze strony na stronę. Jest jednak w akceptowalnej formie i pomimo tego, że może nie przypaść do gustu, można je tolerować. Zdaję sobie jednak sprawę, że znajdzie się sporo miłośników tego typu relacji.

Gonił mnie wątek miłosny i… goniłam przez książkę, bo język jest prosty i pomimo tego, że nie wychodzimy poza akademię, cały czas coś się dzieje. Drobne problemy, utarczki i potknięcia, czas końcowej próby zbliża się nieubłaganie i ciężko będzie czytać tę książkę dłużej niż przed dwa wieczory. Angażuje uwagę dzięki dynamizmowi i żywotności cechującej bohaterów i wydarzenia, ale dzięki nieskomplikowanym konstrukcjom płyniemy przez treść bez większego obciążenia poznawczego i..

Fabuły. Kończyłam książkę ze zdziwieniem, bo nie zawiązała się tu żadna akcja. Szukałam, ezastanawiałam się i pierwszy raz od dawna nie zaczepiłam się o gałęzie fabularne; intrygi polityczne, rebelia, wojna w tle, tutaj tego nie znajdziemy. Jest pierwszy rok w Akademii w Jerarze i tyle. Nie mogę doczekać się drugiego tomu, bo przypuszczam, że trylogia nie zamknie się w murach akademii. Schemat goni schemat, autorka ograła je dosyć banalnie i w pewnym momencie nieprzyjemnie nawarstwiają się z poczuciem: to już było. Dodatkowo wykreowany świat nie wnosi krztyny nowatorstwa. Światotworzenie przebiegło oszczędnie i mało spektakularnie.

A jednak ,,Pierwszy rok’’ czytało się przyjemnie. Autorka oszczędną kreację nadrobiła dynamicznym tempem, które pcha czytelnika do przodu i mimo tego, że przewidujemy co się wydarzy, to nabieramy rozpędu i nie zwalniamy. Zagłębiamy się dalej w historię, która jest akceptowalna stylistycznie i fabularnie. To tak jak ze średnimi filmami, czasem nie mamy ochoty na nagradzane ekranizacje, tylko na filmy, które nie były szczególnie dobre, ale każdy je lubił.

Za egzemplarz dziękuję serdecznie wydawnictwu